Dat social return geen ver-van-je-bed-show hoeft te zijn, bewijst Paul Jacobs. Zijn verhaal zou dat van een willekeurige jongen van 16 jaar kunnen zijn en laat zien dat social return een breed begrip is. Door een ongeluk nam Pauls leven onverwacht een andere wending en zit hij in een rolstoel. Sinds 2014 werkt hij bij Kersten. Een gesprek over zijn ervaringen binnen én buiten Kersten, en wat het voor zijn supervisor Joyce betekent om Paul in haar team te hebben.
‘Ik was bezig met motorvoertuigentechniek en volgde de opleiding tot automonteur,’ vertelt Paul. ‘Ik was net een paar maanden 16. ‘s Morgens haalde ik met mijn brommer een vriend op om naar school te gaan. Bart zat achterop. We zijn toen op een voorrangskruising aangereden. We droegen allebei een helm , maar ik heb het geluk gehad dat ik in een sloot terechtkwam, in tegenstelling tot Bart. Hij kwam met zijn hoofd op de weg terecht en is overleden. Dat is nu 18 jaar geleden.’
Een intensief revalidatietraject
‘Ik ben acht dagen in coma gehouden en heb 2,5 week in het Radboud ziekenhuis gelegen. Toen ben ik naar een revalidatiekliniek gegaan, waar ik drie maanden ben gebleven. Volgens mijn artsen zou dat een half jaar zijn, maar ik was met 3,5 maand thuis. Ik heb wel nog een tijdje in dagbehandeling gezeten. In die tijd ging ik twee dagen naar Nijmegen en twee dagen naar school om mijn opleiding af te maken. Sindsdien ben ik aangewezen op een rolstoel.’
Werken in de hulpmiddelenzorg
‘Nadat ik mijn opleiding had afgerond en praktijkexamen had gedaan, ben ik via via bij een locatie van Dichterbij begonnen. Het was mijn oom die me erop attendeerde om een overstap naar de hulpmiddelenzorg te maken. Ik wist niet of het iets voor mij was, maar het beviel goed. Bij Dichterbij werkte ik zowel als binnen- en buitenmonteur. Dit werd later een vestiging van Kersten. Ik zorgde ervoor dat de klant de juiste voorzieningen kreeg maar verrichtte ook reparaties in de werkplaats. Van daaruit heb ik een paar lasdiploma’s gehaald en ben ik de opleiding tot adaptatieadviseur gaan doen aan de Dutch Health Tech Academy. Ik ben liever met mijn handen bezig, maar die opleiding heeft me een stuk meer kennis en achtergrond gegeven die goed van pas komt, zoals kennis over ziektebeelden. Het is een mooie basis voor het werk dat ik nu doe, zoals het op de juiste manier instellen van een rolstoel.’
Maatwerk binnen Kersten
‘Van lassen tot stofferen en van ortheses maken tot het monteren van rolstoelen: ik heb het allemaal gedaan. Op dit moment houd ik me als monteur binnendienst op de afdeling maatwerk vooral bezig met orthesebouw. Ik ben verantwoordelijk voor de opbouw van rolstoelen waarop een orthese wordt gemaakt. Een orthese is een op maat gemaakte voorziening. Er wordt een 3D-afdruk van iemands lichaam gemaakt, die vervolgens in blokschuim wordt gemaakt. Daaromheen wordt dan een stoel gebouwd. Het is een maatwerkvoorziening voor mensen die bijvoorbeeld niet meer zelfstandig rechtop kunnen zetten. Zij worden dan ondersteund door de vorm van hun eigen lichaam. Het werk hier bevalt me goed. Ik heb een brede interesse en vind alles op het gebied van techniek interessant. Bij Kersten krijg ik de mogelijkheden om nieuwe uitdagingen aan te gaan, zo blijf ik me ontwikkelen.’
Een allround techneut met enorme drive
‘Ik denk dat Paul de meest allround techneut in ons team is,’ vertelt Joyce. ‘Hij kent de rolstoelen van binnen en buiten. Ook denk ik dat er geen stoffeerder is die zo technisch onderlegd is als hij. Ik vind het geweldig om te zien hoe Paul nieuwe dingen aanleert. Zo hebben we een naaimachine waar pedalen opzitten laten ombouwen tot een naaimachine die je met je elleboog bedient. Het heeft nogal wat voeten in de aarde om dat te leren; stofferen is al een uitdaging an sich, maar op deze manier is het nog uitdagender. Als Paul het kan leren, kan iedereen het leren. Dat is iets wat ik andere collega’s graag wil meegeven. Ik denk dat hij een voorbeeld voor anderen is. Zij kunnen zijn wil en zijn doorzettingsvermogen overnemen. Hij heeft een enorme drive. Bewonderenswaardig.’
Denken in mogelijkheden
‘Paul heeft geen extra aanpassingen op de werkvloer nodig, al wordt er natuurlijk nagedacht over de omgeving en over wat medewerkers nodig hebben,’ vervolgt Joyce. ‘Toen hij wat vaker laswerk deed werd zijn tafel bijvoorbeeld op zijn hoogte gemaakt. En hij maakt gebruik van een werkrolstoel, maar dat is het dan ook. Tegen werkgevers die zich nog niet met social return bezighouden, of die overwegen om ermee te beginnen, zou ik willen zeggen: doen! Toen ik bij Kersten kwam, inmiddels al weer 12 jaar geleden, zat mijn eerste monteur ook in een rolstoel. ‘Hoe doet ‘ie dat?’ dacht ik. Ik vond, en vind, het geweldig om te zien dat er mensen zijn die gewoon doorgaan en dealen met wat ze wél nog kunnen. Die kan je vaak beter in je team hebben dan mensen die niet weten wat ze met hun leven aan willen, of die denken in beperkingen.’
Huisje boompje beestje
‘Ik werk parttime, dus thuis is er tijd om lekker te sleutelen,’ vervolgt Paul. ‘Ik heb een werkplaats waar ik wat laswerk doe, dat is een hobby van me. Ook heb ik veel vrienden die net als ik graag crossen. En ik ga op zijn tijd graag naar een feestje. Oh, en ik heb een hond Mac. Een kruising tussen een boerbul en bullmastiff, niet bepaald een kleintje. Op dit moment is er een goede balans tussen werk en privé, temeer omdat mijn vrouw Eva werkt wanneer ik vrij ben. Zo hebben we geen oppas nodig voor onze twee jongens van 5 en 7 jaar: Nino en Dani. De jongste vindt voetballen heel leuk, de oudste is meer van de motorcross. In hem zie ik een drive die ik herken van toen ik jong was en crosste.’
Pauls levensadvies
‘Door wat ik heb meegemaakt zou ik anderen willen adviseren: probeer nieuwe dingen uit en zeg niet meteen: dat lukt me niet. Mijn moeder zegt weleens tegen me dat ik op mijn 16e in één klap volwassen ben geworden. Het onbezorgde is er vanaf, je moet nu over veel meer dingen nadenken. En alles kost een stuk meer tijd: van autorijden tot boodschappen doen. Het liefste doe ik ook alles zelf, ik ben een klein beetje eigenwijs. Ik heb altijd zoiets van: ik kan het toch proberen? En mocht het dan niet gaan, dan heb ik het in ieder geval geprobeerd.’
Social return bij Kersten
‘Paul is een mooi voorbeeld van veerkracht,’ besluit Joyce. ‘Ik ben erg blij met hem in mijn team. We zien ook niet eens meer dat Paul in een rolstoel zit, hij is zoals de anderen. Kijkend naar de persoon, naar wat er nog wél kan, dat typeert social return binnen Kersten.’