Inclusief werkgeverschap: het verhaal van Alex

Meerdere sporen leiden naar de juiste weg…

Niet iedereen krijgt een nieuwe baan via een standaard sollicitatieprocedure. Soms is er een omweg nodig om uiteindelijk op de juiste plek te belanden. Dat is het verhaal van Alex, die bij ons is binnengekomen via het re-integratietraject Spoor 2. En dat dit meer dan succesvol was, bewijst zijn inmiddels vaste dienstverband. We spreken Alex over opnieuw moeten beginnen, uitdagingen en de kansen op de werkvloer en waarom zijn begeleider Roy hem eerder moest temmen dan afremmen.

Geschreven door: Yasmin

Datum: 17-07-2025

“Bijna 20 jaar werkte ik als installatie- en onderhoudsmonteur,” begint Alex het gesprek. “Ik werkte zelfstandig en kwam veel bij klanten thuis. Het was veelzijdig werk, ik had er echt plezier in.” Totdat het op een zeker moment niet meer ging. Door een ontsteking in de bloedvaten in zijn hersenen, nu zo’n 10 jaar geleden, liep Alex onomkeerbare hersenschade op. Werk dat hem eerst zo goed lag, bleek nu te veel te zijn.

“In het begin wilde ik het niet zien. Het niet erkennen. Ik voelde frustratie, boosheid, machteloosheid… alle emoties passeerden de revue. Maar ik had geen andere keus dan de gevolgen van die hersenschade accepteren. Gelukkig werkte ik voor een betrokken werkgever. Mijn functie werd aangepast en het doel was: re-integreren. Ik ging onder andere minder werken. Het bleek niet genoeg, want op een zeker moment viel ik toch uit.”

Verder kijken

“Samen met mijn re-integratiecoach zijn we toen gaan kijken wat er dan wél mogelijk was. Eén ding was zeker: ik wilde me graag nuttig blijven maken. Zo kwam ik in het Spoor 2-traject terecht. Dit is een traject binnen de re-integratie dat ingezet wordt wanneer een zieke werknemer niet meer kan terugkeren naar zijn of haar oorspronkelijke functie, danwel geen passende functie kan vinden binnen dezelfde organisatie. De focus ligt op het vinden van een passende baan bij een andere werkgever. De uitkomst was dat ik op zoek moest naar een baan waarin ik een direct beroep op collega’s kon doen. Ik ben bij verschillende bedrijven gaan kijken. Kersten Hulpmiddelen bleek de beste match te zijn.”

Waar een deur dichtgaat…

‘Ik moest afscheid nemen van een beroep dat ik zo lang met plezier had uitgeoefend. Mijn werk was onderdeel van mijn identiteit geworden. Het was moeilijk, er ging een deur dicht. Maar er ging dankzij Kersten ook een deur open. Ik wilde er 100% voor gaan en er alles aan doen om dit te laten slagen. Vanaf het eerste moment voelde ik me bij Kersten op mijn gemak. Mijn begeleider Roy heeft daar zeker aan bijgedragen. Toen er tijdens mijn werkervaring een vacature ontstond, heb ik mijn vinger opgestoken. Ik startte met een tijdelijk contract en heb inmiddels een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd. Hoe mooi is dat! ”

Een werkdag van Alex

“Als monteur binnendienst monteer ik scootmobielen, rolstoelen, soms elektrische rolstoelen… Ik maak hulpmiddelen klaar voor levering en ben lekker met mijn handen bezig. 24 uur werken, verspreid over 4 dagen, past mij goed. Al was het even zoeken naar een juiste werk-privébalans. Ik probeer altijd op het werk te zijn voordat mijn collega’s er zijn. Zo kan ik rustig opstarten. Ik focus me op één hulpmiddel, te veel tegelijk doen werkt niet. Met de hele dag aan één rolstoel werken doe je mij ook geen plezier. Geef mij maar tien verschillende hulpmiddelen. Ik werk er op een dag behoorlijk wat weg. Het is ook leuk om te merken dat je steeds meer weet. Al kan het me frustreren als ik iets nog niet onder de knie heb. Van elektrische rolstoelen heb ik bijvoorbeeld nu nog de minste kennis. Ik moet dan dingen aan mijn collega’s vragen. Daar heb ik moeite mee. Het liefste wil ik het zelf oplossen, zoals ik vroeger deed. Gelukkig gaat vragen me steeds makkelijker af.”

Geschreven door: Yasmin

Datum: 17-07-2025

Talent voor sleutelen

“Behalve dat het goed voelde, kende ik Kersten niet. En Kersten kende mij niet. In het begin was het van beide kanten een zoektocht.” Roy, supervisor operations bij Kersten, is ook bij het gesprek aangeschoven. Hij knikt instemmend. “Toen Alex binnenkwam, zag ik al snel waar zijn talent lag. Hij kon om zich heen kijken en sleutelen tegelijkertijd. Sleutel 13 pakt hij zonder nadenken zo uit de kist. Zijn talent voor sleutelen en de wilskracht om er te komen, gaven me meteen energie. Samen hebben we de grenzen opgezocht van wat er mogelijk was.”

Een zachte landing

Een succesvol re-integratietraject valt of staat met persoonlijke begeleiding. Dat begint met iemand goed laten landen. Hoe doe je dat? Roy: “Het voordeel van een werkervaringsplek is dat je rustig opbouwt. Eerst komt iemand twee uurtjes. Vanuit daar bouw je langzaam verder. Zo kan iedereen rustig aan de nieuwe situatie wennen.” Lachend: “Weten wat voor vlees je in de kuip hebt, zeg maar. Ook voor je team is dat belangrijk. Verder is het essentieel om een vertrouwensband met elkaar op te bouwen. Dat doe je door regelmatig om tafel te zitten. Hoe gaat het? Waar loop je tegenaan? Als er iets is, wil je dat iemand jou direct weet te vinden. De rest komt vanzelf, als iemand wil.”

Een op hol geslagen paard

En dat Alex wilde, dat was op de vloer al snel duidelijk. “In het begin ging hij heel snel. Alex is zo leergierig. Hij wil alles aanpakken, alles zelf doen. Dat siert hem, maar als er te veel prikkels zijn raakt hij vermoeid en laat hij steekjes vallen. Ik heb ook weleens mensen binnen gehad waarbij het een beetje trekken aan een dood paard was.” Grappend: “Alex leek eerder een op hol geslagen paard dat getemd moest worden.” Inmiddels heeft hij wel geleerd dat hij zijn grenzen moet bewaken. En om hulp durven vragen.” Alex: “Verwacht ik niet te veel van mezelf? Dat is een vraag die vaak bij me opkomt. Ik hoef me voor Kersten niet te bewijzen, maar naar mezelf toe wil ik dat wel. Het is een uitdaging om niet meer te willen. Tegelijkertijd weet ik dat het goed is zo.”

Geef mij maar tien Alex’en

“Alex is een topgozer. Echt, geef mij er maar tien van. Als installatiemonteur was hij vroeger de man. Altijd zelfstandig gewerkt. Bij ons heeft hij helemaal onderaan moeten beginnen en zijn plek zien te vinden. Dat is hem gelukt. Hij is iemand die uitdraagt dat je niets voor niks krijgt. Dat je er echt voor moet werken. Ik ben ontzettend trots op hem.” Is Alex dat ook op zichzelf? Alex blijft bescheiden. “Ik ben trots op Roy. Op de afdeling. Wat we samen voor elkaar krijgen. En dat ze mij accepteren zoals ik ben. Ik kan hier helemaal mezelf zijn.”

Een tweede kans

“Kersten heeft mij een tweede kans gegeven. Ik was afgekeurd. Voelde me afgeschreven. Accepteren dat ik niet meer van waarde kon zijn, in welke baan dan ook, lukte me niet. Gelukkig bleek dat ook niet nodig te zijn. Ik wil een voorbeeld voor mijn kinderen zijn, ik heb twee jongens van bijna twaalf en acht jaar.” Roy krijgt kippenvel. “Er is niks mooier dan mensen die willen een kans te geven. Samen grenzen opzoeken, ontdekken wat er mogelijk is. Binnen Kersten hebben we de mogelijkheid om dit te doen. Want ik kan het als begeleider wel willen, maar als het door de directie niet gesteund wordt heb je daar niks aan. Gelukkig zit dat bij Kersten wel goed.”

Niet bij de pakken neerzitten

“Naar Roy toe ben ik een open boek. Ik kan tegen hem zeggen wat ik wil.” Roy knikt. “We hebben nog nooit woorden gehad, ik denk dat we uit hetzelfde hout gesneden zijn. Onze mentaliteit is: niet lullen maar poetsen.” Alex: “Kersten is een topbedrijf. En het werk dat je er doet is zinvol. Tijdens mijn revalidatie heb ik zelf in een rolstoel gezeten, daardoor weet ik hoe het is om minder mobiel te zijn. Maar hoe mooi en sociaal een bedrijf ook is: je moet openstaan voor de kansen die je krijgt. Als je dat doet, is er veel mogelijk. Dan openen er deuren.”